Οικολόγοι για το κλίμα vs Πράσινοι καπιταλιστές

Ιδεολογίες και σενάρια για το οικολογικό ζήτημα στη Μεγάλη οικονομική  Κρίση. 

Αυτό το κείμενο θέλει να εξετάσει τα  σενάρια πού προκύπτουν από τη σημερινή οικονομική και οικολογική κρίση τόσο για τις καπιταλιστικές όσο  και για  τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Η πρώτη προϋπόθεση είναι ότι το οικολογικό ζήτημα του 21ου αιώνα υπερβαίνει το κοινωνικό ζήτημα του 20ου αιώνα ως κύρια πηγή συγκρούσεων. Το Πράσινο είναι το νέο κόκκινο, και η ταξική πάλη αναδιατάσσεται ανάλογα. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι η θεωρεία του οίκο-κεϋνσιανισμού που προωθεί η πολιτική του Ομπάμα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, ως το νέο πρότυπο για φιλελεύθερο καπιταλισμό μετά την αποτυχία της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης.

Θεωρίες σχετικά με το οικολογικό ζήτημα
 
  Σύμφωνα με τον Dryzek, οι περιβαλλοντικές θεωρίες μπορούν να ταξινομηθούν σε πεζές/ με φαντασία, και σε μεταρρυθμιστικές/ ριζοσπαστικές Αυτός ο 2Χ2 πίνακας που προκύπτει, επιτρέπει την  ταξινόμηση των  ιδεών και των  ιδεολογιών αναπαραστώντας  τους διαφορετικούς κοινωνικούς φορείς που ασχολούνται με το ζήτημα του κλίματος σήμερα στον κόσμο.

 Η εμφάνιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως το μοναδικό γενικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και ο κυρίαρχος ρόλος της εξόρυξης και της κατανάλωσης ενέργειας, η καπιταλιστική παραγωγή και ο μαζικός καταναλωτισμός  σε όλα αυτά, δικαίωσε τις  προειδοποιήσεις του πράσινου κινήματος που αγνοήθηκε κατά τα τελευταία 30 χρόνια.

Σήμερα, το οικολογικό ζήτημα στέκεται ως το ισοδύναμο των κοινωνικών και αποικιακών ζητημάτων του  προηγούμενου αιώνα. Αν όλοι πρόκειται να γίνουν πράσινοι με γρήγορο ρυθμό, από  τον Σβαρτζενέγκερ εώς τους τροτσκιστές, από την Wal-Mart εώς την BP, καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό να γίνουν κατανοητοί  οι παράγοντες και οι δυνάμεις που εμπλέκονται στο παιχνίδι, ώστε να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε τα πιθανά μακροπολιτικά  σενάρια που προκύπτουν από τη σημερινή ταυτόχρονη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση.

 Ο καπιταλισμός, στις ιστορικές  εταιρικές και οικονομικές ενσαρκώσεις του, είναι η αιτία της οικολογικής κρίσης και της κρίσης της εργασίας. Πιστεύω ότι μια οικονομία που ρυθμίζεται από την κοινωνία, (σε αντίθεση με μια οικονομία που ρυθμίζεται από την κυβέρνηση),  χωρίς εταιρίες,  δίπλα σε μια ανθηρή  p2p οριζόντια οικονομία κοινωνικής παραγωγής μπορεί να προσφέρει αυτό που χρειαζόμαστε (απεγκλωβισμό από μια οικονομία βασισμένη στο πετρέλαιο) και αυτό που θέλουμε (αυξημένη ελευθερία και διακρατική αλληλεγγύη), πιο αποτελεσματικά από την βίαιη ανατροπή του κράτους και της αγοράς ή το πολύ πιο πιθανό σενάριο «την κοινή χρεοκοπία των ανταγωνιστικών τάξεων» (Μαρξ), δηλαδή  την οικολογική καταστροφή.

 
 Σύγχρονοι τύποι περιβαλλοντικών θεωριών
 
Ο Πράσινος ριζοσπαστισμός είναι η ιδεολογική θεωρία, που κινητοποιεί τους αναρχικούς για το κλιμα σε δράσεις  πολιτικής ανυπακοής, ταραχές και οικοσαμποτάζ για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
Είναι από μόνος του αρκετά ευρύς ξεκινώντας από τους επαγγελματίες των ΜΚΟ της Greenpeace εώς την μαχητικότητα των ομάδων ELF και ALF, από τον Monbiot εώς τον Zerzan.
Κάπου στο ενδιάμεσο βρίσκονται οι αυξανόμενες κινήσεις δράσης για το κλίμα οι  οποίες θα παρέχουν την κύρια ώθηση για τις διαμαρτυρίες κατά την προσεχή διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη.

 Όλες αυτές οι κινήσεις μοιράζονται, σε διαφορετικό βαθμό,  την πεποίθηση ότι οι υπάρχουσες μορφές της πολιτικής και των επιχειρήσεων αποτελούν τις βασικές αιτίες της κρίσης του κλίματος. Αλλάζοντας τις ατομικές συμπεριφορές, όπως υπερασπίζονται οι Μαλθουσιανοί και οι υποστηρικτές των θεωριών βιωσιμότητας των Ηνωμένων Εθνών , δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπάρξει μια πολιτική ώθηση για να αλλάξει η κοινωνική υποδομή.

Μέχρι το θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη να καταφέρει να φτάσει στην κορυφή της ατζέντας ειδήσεων των μέσων ενημέρωσης κατά την περίοδο 2006-2007, (που επίσης είχε  κυριαρχήσει σαν είδηση  την περίοδο 1987-1992, μόνο για να σβήσει και πάλι στη λήθη,  κατά τη διάρκεια των ‘90ς), οι περιβαλλοντικές θεωρίες που είχαν μονοπωλήσει ήταν θέματα είτε περιβαλλοντικής βιωσιμότητας (που ονομάζεται  «φυσικός καπιταλισμός») ή οι πιο ρεαλιστικές επιταγές της αυξημένης περιβαλλοντικής αποτελεσματικότητας και την ευθύνη που είχαν να αντιμετωπίσουν  οι επιχειρήσεις μετά  την αύξηση του πράσινου κινήματος.

Η τάση που πιστεύει στην προσέγγιση της αειφορίας θέλει να κάνει τον καπιταλισμό πιο πράσινο αλλάζοντας την τομεακή σύνθεση(τον πυρήνα) του, οι τεχνοκράτες θέλουν απλώς να κάνουν τα υφιστάμενα συστήματα ενέργειας και παραγωγής πιο αποδοτικά.
Η εμφάνιση του πράσινου καπιταλισμού σημαίνει σαφώς ότι νικητές είναι οι υποστηρικτές της αειφορίας, καθώς  η βασική έννοια αυτής της πολιτικής που πρώτη φορά προτάθηκε στην Παγκόσμια Συνδιάσκεψη του 1992 στο Ρίο,  έγινε η πλατφόρμα  επιλογής για τα ευρωπαϊκά πράσινα κόμματα και άλλους περιβαντολόγους μεταρρυθμιστές.

Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι σαφώς μια αυτό-εξαπάτηση, ένα οξύμωρο, όμως έχει έντονα προταθεί από κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Η βιώσιμη αξιοποίηση όμως, είναι λίγο διαφορετική. Παρ 'όλα αυτά, καθώς η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, πλησιάζει στο τέλος,  ο πράσινος καπιταλισμός πιστεύει πως η  βιώσιμη ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος από την διπλή κρίση.

 Η θεωρεία της βιώσιμης ανάπτυξης(αειφορία) ασχολείται με την σχετική και όχι την απόλυτη επίπτωση της οικονομικής δραστηριότητας. Στόχος της είναι να παρέχει κίνητρα στις επιχειρήσεις ώστε  να γίνουν πράσινες, αλλά είναι απρόθυμη να μετρήσει το αν οι βασικοί οικολογικοί στόχοι πληρούνται πράγματι εκ των υστέρων. Μέχρι τώρα, όλα τα λόγια για τη αειφορία χρησίμευσαν για να αναβληθεί  κάθε ριζοσπαστική δράση που θα απαιτούνταν για να απεξαρτηκοποιηθούμε από της οικονομίας του πετρελαίου.
 
Ο Περιβαλλοντικός μαλθουσιανισμός εγκαινιάστηκε με το βιβλίο «Τα όρια της ανάπτυξης», το οποίο εμφανίστηκε  στον απόηχο της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης του 1973, και φάνηκε να δίνει λύση εκείνη την εποχή, μόνο που έπρεπε αργότερα να αποσυρθεί όταν οι τιμές του πετρελαίου επέστρεψαν σε επίπεδα ισοδύναμα με αυτές πριν από τη δεύτερη πετρελαϊκή κρίση του 1979. Σήμερα είναι η ειλικρινής ιδεολογία του Τζέιμς Λάβλοκ, και η υποκρυπτόμενες θεωρίες πολλών εκθέσεων της IPCC(διακρατική επιτροπή για την κλιματική αλλαγή), όπου π.χ., μια καταστροφή  παράκτιας περιοχής είναι συσχετισμένη με την αύξηση  της θερμοκρασίας του πλανήτη. Η ρητορική είναι ζοφερή και μιλάει με όρους επιβίωσης: ας κάνουμε αυτό ή οι περισσότεροι άνθρωποι θα είναι νεκροί πριν από το τέλος του αιώνα. Μας λένε πως μόνο οι πολικές περιοχές και τα νησιά με μεγάλες βροχοπτώσεις θα είναι σε θέση να φιλοξενήσουν ό,τι  απομείνει από την ανθρωπότητα. Πολλά άτομα αυτής της θεωρίας πιστεύουν πως έχουμε ήδη υπερβεί το κρίσιμο όριο  των εκπομπών οπότε και η αλλαγή του κλίματος είναι βέβαιη: εμείς απλά πρέπει να προετοιμαστούμε να το αντιμετωπίσουμε….

Η θεωρεία των Μαλθουσιανών απέχει πάρα πολύ, από την δημιουργικότητα και την φαντασία των αμέτρητων κινήσεων για το κλίμα που γίνονται τόσο στην Ευρώπη όσο και σε όλο των κόσμο από τα ριζοσπαστικά οικολογικά κινήματα όπως το Klimax και  το Rising Tide (για να αναφέρουμε  δύο από τα δίκτυα, ένα τοπικό, και ένα διακρατικό, που δραστηριοποιούνται ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής του κλίματος COP15 UNFCCC) και τους αγώνες των υπαλλήλων της Vestas για την σωτηρία του εργοστασίου αιολικών στροβίλων στο νησί Wight.

Ενδιαφέρονται μόνο για αντικειμενικές δεσμεύσεις και καθαρούς υπολογισμούς. Οι Πράσινοι ριζοσπάστες πιστεύουν στην υποκειμενικότητα και στις συλλογικές δυνατότητες τις ριζοσπαστικής  μεταμόρφωσης.  Παρόλα αυτά ,αν αυτοί που πιστεύουν στην επιβίωση  είχαν δίκιο, η οργάνωση για μια μετα-αποκαλυπτική κοινωνία θα μπορούσε να είναι η μόνη επιλογή που αφήνεται στους αντιπάλους της ιεραρχίας του κράτους και των επιχειρήσεων εκμετάλλευσης.

Η άνοδος του Πράσινου Καπιταλισμού
 
Ο Περιβαλλοντικός κεϋνσιανισμός  του Ομπάμα έχει αλλάξει τη φύση του παιχνιδιού των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων στη Δύση και τον κόσμο γενικότερα. Ο Πράσινος καπιταλισμός είναι στα σκαριά, καθώς η  Silicon Valley περνάει από τα ηλεκτρονικά τσιπ στα ηλιακά πάνελ  και στα δισεκατομμύρια που επενδύονται σε μια νέα ενεργειακή πολιτική και στις "πράσινες θέσεις εργασίας". Το κόμμα SPD στη Γερμανία κατεβαίνει στις επικείμενες εκλογές σε μια κάπως αμφίβολη ( σαν να είναι  από τους αδιάλλακτους βιομηχάνους) πλατφόρμα καλώντας για συντεχνιακές, (δηλαδή το κράτος και την εργασία- μεσολαβημένες) φιλικές προς το περιβάλλον, καινοτομίες στα κατασκευαστικά τους μονοπώλια. Τοπικά προϊόντα, καλλιεργήστε το δικό σας φαγητό, τους κοινοτικούς σας κήπους, ακόμη και η καλλιέργεια με ολιστική  προσέγγιση είναι στις επιλογές. Οι πλούσιοι και οι  διάσημοι  μετατρέπουν τις ζωές τους σε περιβαλλοντικά πιο φιλικές. Η εποχή  των τζιπ τύπου Ηummer έχει ξεπεραστεί. Πλέον τα υβριδικά και ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν περιορίζονται  μόνο στους λάτρεις του πράσινου.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ο  νεοσυντηρητικός μιλιταρισμός, τους οποίους το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είχε πολεμήσει την τελευταία δεκαετία, έχoυν κριθεί  από την ιστορία ως αποτυχημένες. Από την ηγεμονία του  Hayek, είμαστε πίσω στην υπεροχή του Keynes. Ο αντίπαλός μας δεν είναι πλέον διαβολικός. Έχει το ανθρώπινο πρόσωπο του φιλελεύθερου καπιταλισμού, την πραγματική επιθυμία να παράσχει κάλυψη για την υγεία σε όλους και να κάνουν τη ζωή εκατομμυρίων πιο υποφερτή και με περισσότερες γνώσεις. Ο Ομπάμα δεν είναι ψεύτικος, είναι απλώς η τελευταία ελπίδα για τον πεφωτισμένο καπιταλισμό στον κόσμο. Ναι, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα του καπιταλισμού; Ναι, το θέλουμε. Αλλά αντί να το ανατρέψουμε βίαια, θα πρέπει να το αντικαταστήσουμε με κάτι πιο συμμετοχικό, σε επίπεδο βάσης, ανοικτό σε αμφισβήτηση, κοινωνικά και οικολογικά βιώσιμο, είναι αυτό που ο  John Jordan και άλλοι ονομάζουν μετα- καπιταλισμός,  ώστε να διακρίνεται από το νοσταλγικό, κόκκινο-αντικαπιταλισμό, ο οποίος περιφρονεί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, αγκαλιάζοντας την  γραφειοκρατία  του κόμματος.

Όσον αφορά την μειωμένη μορφή του μοντέλου που έχω αναπτύξει - το οποίο αναμιγνύει βασικά την θεωρία του Kondratiev των μακρών κυμάτων με τη γαλλική θεωρία του κανονισμού - το λιγότερο που χρειάζεστε για να δείξετε  τις δυναμικές του καπιταλιστικού συστήματος είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ της συσσώρευσης και της ρύθμισης, καθώς και τις εξωγενείς επιδράσεις της ιδεολογίας και της γεωπολιτικής σε αυτές τις δύο ενδογενείς μεταβλητές. Είναι αξιοσημείωτο ότι το μοντέλο που παρουσιάζω σήμερα κατά κάποιο τρόπο  "προέβλεψε" την Μεγάλη Κρίση. Όταν υπάρχει υπερβολική συσσώρευση και πολύ λίγη ρύθμιση, υπάρχει μια κρίση ζήτησης (οι επενδύσεις και η κατανάλωση είναι ανεπαρκείς για την εργασία).

 Όταν υπάρχει υπερβολική ρύθμιση, ακολουθεί κρίση προσφοράς (το κόστος αυξάνεται υπερβολικά λόγω των αυξήσεων των μισθών και του κόστους των πρώτων υλών),  η κερδοφορία υποβαθμίζεται σε ανησυχητικά επίπεδα. Η δεκαετία του 1930 και η δεκαετία του 2000 αποτελούν παραδείγματα του πρώτου. Και το 1910 και το 1970 αποτελούν παραδείγματα αυτού του τελευταίου. Η παρούσα Μεγάλη Κρίση είναι λοιπόν μια ρυθμιστική κρίση, η οποία προήλθε από την ανεπάρκεια των νεοφιλελεύθερων /νεοσυντηριτικών  ρυθμίσεων σε σχέση με την αντίληψη  της ψηφιακής δικτυακής τεχνολογίας, που από τη δεκαετία του 1980 έχει αλλάξει τον τρόπο που ζούμε και εργαζόμαστε. Σημειώστε ότι η ίδια τεχνολογική θεωρία μπορεί να συσχετιστεί είτε με την ευημερία (το 1950 και 1960) ή με την στασιμότητα (δεκαετίες του 1930 και του 1940), ανάλογα με το σύνολο των ρυθμίσεων των εθνικών και διεθνών ινστιτούτων. Τα τεχνολογικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά του φορντισμού χρησιμοποιούνταν ήδη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μόνο όταν οι μισθωτοί μπήκαν  στο κύκλωμα της μαζικής κατανάλωσης μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο η βιομηχανική κοινωνία ευημέρησε. Οι ρυθμιστικές κρίσεις είναι ιδιαίτερα βαρυσήμαντες επειδή δημιουργούν ιστορικά ψευδό-διλήμματα, των οποίων τα κοινωνικοπολιτικά αποτελέσματα τείνουν να είναι έντονα πολωμένα. Ενώ σε κανονικές στιγμές οι  αποφάσεις και οι επενδύσεις  είναι προβλέψιμες, και η διατήρηση μιας μέσης λύσης είναι η καλύτερη πολιτική πορεία, σε περιόδους ύφεσης τα  πάντα μπορούν να συμβούν και ο χρόνος αμείβει τον τολμηρό, τόσο για την ριζοσπαστική δεξιά όσο και την μεταρρυθμιστική αριστερά: ο Χίτλερ, αλλά και  ο Ομπάμα, μπορούν  απροσδόκητα να ανέβουν στην εξουσία, μπορεί  είτε το Λαϊκό Μέτωπο είτε ο φασιστικός  Άξονας να κερδίσει το διαγωνισμό. Οι ρυθμιστικές κρίσεις  είναι εξαιρετικές στιγμές όπου η  πολιτική δράση ασκεί τεράστια αποτελέσματα σε σχέση με περιόδους σταθερότητας, αλλά απλώς και μόνο επειδή το παλιό σύστημα έχει καταρρεύσει από μόνο του και δεν υπάρχουν πολλά  για να καταστραφούν αυτό δεν σημαίνει οτι η ανατροπή του συστήματος αποτελεί επιλογή. Οι επαναστάσεις αντίθετα είναι πιο πιθανό να είναι αποτελεσματικές και νικηφόρες κατά τη διάρκεια κρίσεων, όταν η συσσώρευση έχει εξαντληθεί και οι υφιστάμενοι  καπιταλιστές στηρίζονται σε σαθρά οικονομικά θεμέλια.

Όπως και τη δεκαετία του 1930 και του 1940, οι ιδέες περί ελεύθερης αγοράς - δεν είναι πλέον δημοφιλή  στην κοινή γνώμη, ενώ τα υφιστάμενα θεσμικά όργανα διοίκησης ζητούν λίγη πίστη, εφόσον διοικούνται από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς των οποίων η απώλεια της νομιμότητας τους, επιταχύνθηκε από την κρίση. Η ηγεμονική ιδεολογία του χθες, ο νεοφιλελευθερισμός, έχει με τη σειρά του προκύψει από την κρίση του φορντισμού, δηλαδή από την κρίση  του μοντέλου της εντατικής βιομηχανικής συσσώρευσης που ρυθμίζονταν από κεϋνσιανικές, χριστιανό / σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, την διάλυση των οποίων σηματοδότησαν οι κοινωνικές, νομισματικές και ενεργειακές κρίσεις των αρχών του 1970.

Ο φορντιστικός κοινωνικός συμβιβασμός υπήρξε η απάντηση της Ευρώπης και  της Αμερικής  στις στερήσεις της Μεγάλης Ύφεσης και της φρίκης  ενός παγκόσμιου πολέμου. Σκόπευε να διορθώσει τις αδυναμίες του φιλελευθερισμού στην αντιμετώπιση του νέου βιομηχανικού συστήματος της μαζικής παραγωγής και της κατανάλωσης η οποίες είχαν προκύψει στις αρχές του 20ού αιώνα.

 Η Μεγάλη Κρίση είναι μια ρυθμιστική κρίση όπως η Μεγάλη Ύφεση. Είναι μια σημαντική κρίση, αλλά δεν αποτελεί τη μείζονα ύφεση, διότι η νομισματική πολιτική ήταν επεκτατική και η πολιτική για το έλλειμμα επιθετική , (αντίθετα από το 1929). Σε μια ρυθμιστική κρίση, η ιδεολογική δύναμη παίζει σημαντικό ρόλο, δεδομένου ότι παρέχει τα ιδανικά σχεδιαγράμματα για την ανασύσταση των αποτυχημένων οικονομικών και κοινωνικών θεσμών της προηγούμενης φάσης. Μέχρι στιγμής τρισεκατομμύρια έχουν δοθεί σε τραπεζίτες, στους ιθύνοντες της κρίσης, και ψίχουλα στους επισφαλείς και στους  άνεργους, τα θύματα της κρίσης. Όσο οι τράπεζες δεν δανείζουν, τόσο οι άνθρωποι προσπαθούν να αποταμιεύσουν,  τόσο η ζήτηση υποβαθμίζεται και η ανεργία αυξάνεται.

Οι διαρθρωτικές ρίζες της κρίσης έγκειται στην συντριπτική αδυναμία  τριάντα χρόνων  νεοφιλελευθερισμού να αναδιανείμουν τα κέρδη παραγωγικότητας στο σύνολο του πληθυσμού (το οποίο αναγκάστηκε έτσι να δανειστεί για να χρηματοδοτήσει τα καταναλωτικά του έξοδα, καθώς οι τράπεζες  επανασυσκεύασαν τα χρέη ως κινητές αξίες).

Το μοντέλο του φορντισμού  κάποτε ανακατένειμε την παραγωγικότητα μεταξύ εργατών και  υπαλλήλων. Ο Πράσινος καπιταλισμός θα πρέπει να κάνει το ίδιο προς τους εργαζόμενους «παροχής υπηρεσιών» και στους εργαζόμενους «της γνώσης» για να επιλύσει τη σοβαρή κρίση που επηρεάζει τις δυτικές οικονομίες. 25 χρόνια ψηφιακής επανάστασης έχουν κάνει μόνο μια μικρή ελίτ, εύρωστη και πλούσια. Τα  κοινωνικά κινήματα για την αναδιανομή  δεν είχαν ποτέ πιο πρόσφορο έδαφος, αλλά η αριστερά είναι σε σοβαρή αποδιοργάνωση, εξακολουθεί να είναι προσκολλημένη  στο σοσιαλισμό και σε άλλες ιδεολογίες που είναι ιστορικά ξεπερασμένες στις υπερανεπτυγμένες χώρες, ενώ τα  εργατικά συνδικάτα εξακολουθούν να είναι σε αμυντική θέση μετά από τρεις δεκαετίες νεοφιλελεύθερης επίθεσης, και το πιο κρίσιμο είναι ότι  ακόμα είναι πυραμιδικές οργανώσεις που δεν έχουν διευκρινισμένη ακόμη την εσωτερική γραφειοκρατία των μεσήλικων  αντιπροσώπων τους που κηρύσσουν τον  νέο – σωματειακό μοντέλο, έτσι  λοιπόν είναι οργανωτικά και πολιτιστικά μη εξοπλισμένοι να προσελκύσουν τον επισφαλή ή / και τους μετανάστες.
 

Κρίσιμες δυναμικές του Καπιταλισμού από την Μεγάλη Ύφεση στην Μεγάλη Κρίση

  Η γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων τείνει να αντανακλά, έστω και με καθυστέρηση, τις αλλαγές στην οικονομική ιεραρχία, δηλαδή. Η  Άνοδος της Κίνας ως παγκόσμια δύναμη μετά τη μετατροπή της σε εργοστάσιο του κόσμου. Βέβαια, μία κακή επιλογή πολέμου ή μια άσχημη ήττα μπορούν να αναδιατάξουν την κατανομή των διεθνών, για παράδειγμα το τέλμα  του Bush στο Ιράκ έχει μετατρέψει το μονοπολικό κόσμο που ξεπήδησε από την πτώση του τείχους και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στα αμφισβητούμενο πολυπολικό κόσμο του σήμερα, όπου η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, αναδύονται ως νέοι γίγαντες στην παγκόσμια σκηνή δίπλα στην Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος θα μπορούσε επίσης να εξελιχθεί προς ένα διπολικό σύστημα με βάση τις ΗΠΑ και την Κίνα, που θα θύμιζε τον διπολισμό του Ψυχρού Πολέμου, αλλά που δεν θα βασίζεται στην ιδεολογική αντιπαράθεση. Μέχρι στιγμής είναι η ομάδα των 20, αλλά θα μπορούσε κάτι να μην πάει καλά στην πορεία.

Αλλά ποίες είναι οι κύριες ιδεολογικές πηγές που κινητοποιούν τους ανθρώπους σήμερα; Ο πράσινος φιλελευθερισμός είναι σίγουρα ένας. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλό πράσινο ξέπλυμα, καθώς τα μέσα  παραγωγής, μεταφοράς και κατανάλωσης πρόκειται να αλλάξουν ως αποτέλεσμα της στροφής στην πράσινη τεχνολογία. Ενώ οι επενδύσεις σε ανανεώσιμες και υψηλής ενεργειακής αποδοτικότητας πηγές ενέργειας θα αυξηθούν, είναι απίθανο ότι η προσέγγιση αυτή θα οδηγήσει στη δραστική μείωση των εκπομπών που απαιτούνται για την άμβλυνση της κλιματικής αλλαγής. Η ιδεολογία της συνεχούς ανάπτυξης (βλ. την αντίθεσή της Ινδίας σε υποχρεωτικές μειώσεις) είναι μια άλλη θεωρεία που μοιράζονται από κοινού  όλες τις κυβερνήσεις του μπλοκ BRIC., Η ιδεολογία της συνεχούς ανάπτυξης συχνά με αυταρχικό τρόπο , στηρίζει την εσωτερική συγκατάθεσή της για την εξασφάλιση ανάπτυξης στα πρότυπα κατανάλωσης. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν θα αντέξει ούτε ένα χρόνο στην Κίνα, εάν η ανεργία αυξηθεί στα ποσοστά που ισχύουν σήμερα στην Ισπανία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χώρες όπως η Ινδία και η Βραζιλία θα αντισταθούν σε μια συμφωνία για το κλίμα στην Κοπεγχάγη, επικαλούμενη το προφανές γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του CO2 στην ατμόσφαιρα δημιουργήθηκε από την  Ευρώπη και την Αμερική κατά τους δύο αιώνες  της εκβιομηχάνισης τους. Από την άλλη πλευρά, οι ριζοσπάστες για το  κλίμα προτιμούν την μη επίτευξη συμφωνίας για το κλίμα από μια κακή συμφωνία που θα εμποδίσει τις περαιτέρω πολιτικές προσπάθειες για να τεθεί η οικολογία μπροστά από την οικονομία. Συγκεκριμένα, είναι αντίθετοι προς το χρηματιστήριο καυσαερίων (ένα τέχνασμα για να μην μειωθεί η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων), καθώς και για την άρνηση των χωρών του Βορρά να αναγνωρίσουν το χρέος που οφείλουν προς τις φτωχότερες χώρες για την αλλαγή του κλίματος: όπως λέει ο James Hansen, η Αγγλία, η Γερμανία και η Η.Π.Α είναι οι κύριοι ένοχοι στην αλλαγή του κλίματος, λόγω του συνόλου των εκπομπών που οι βιομηχανίες τους ιστορικά απελευθέρωσαν στην ατμόσφαιρα. Αυτές  οι  εκπομπές ρύπων  οδήγησαν στην  υπερθέρμανση του πλανήτη, αν και τώρα η Κίνα έχει πλέον τις ίδιες εκπομπές ρύπων με τις  Η.Π.Α . Άλλες ισχυρές ιδεολογίες των αρχών του 21ου αιώνα είναι ο  πολιτικός ισλαμισμός, ιδιαίτερα στους Σιίτες, στη Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη, και μπολιβαρισμός και  λατίνο- φιλελευθερισμός στη Λατινική Αμερική.
 

Η μετάλλαξη του παγκόσμια δίκαιου κινήματος  του Σιάτλ και της Γένοβα  έχει δώσει ζωή σε ένα δίκαιο  κίνημα για το κλίμα το οποίο  θα μπορούσε ενδεχομένως να εμφανιστεί ως ο ισχυρότερος αντίπαλος του πράσινου καπιταλισμού στις υπερανεπτυγμένες χώρες. Οι οργανώσεις, τα δίκτυα και οι συλλογικότητες που οργανώνουν όλες τις δράσεις για το κλίμα στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο παράγουν μια νέα μετα-καπιταλιστική   ιδεολογία μέσα από τους αγώνες για το περιβάλλον. Ο μετα-καπιταλισμός  τάσσεται υπέρ μιας κοινότητας που βασίζεται στην παραγωγή από ομότιμης βάσης, βασισμένος στις μετα-υλιστικές και μετα- ατομικιστικές αξίες , και στα έθιμα για το φύλο και της εθνικής ισότητας. Διοργανώνει την βιώσιμη ζωή των κοινοτήτων (ελαχιστοποίηση της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος  μέσω της αυτό-παραγόμενης ανανεώσιμης ενέργειας, vegan τρόφιμα, ανακύκλωση του νερού κλπ.), που εξασφαλίζει την οικολογική εκπαίδευση σε περίεργους ανθρώπους από τα μικρά παιδιά μέχρι τους συνταξιούχους, και ασκεί  μη-βίαιες  μαζικές άμεσες δράσεις με στόχο αυτούς που παράγουν τις μεγαλύτερες εκπομπές  αερίων του θερμοκηπίου. Διατηρώντας πιστοί το πνεύμα του Σηάτλ, όλο αυτό επιτυγχάνεται μέσω συλλογικών αποφάσεων με ομοφωνία. Σε ένα πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα ο Οικολόγος ο δημοσιογράφος αναρωτήθηκε αν οι διαδηλωτές για το κλίμα ήταν αναρχικοί ή η καλύτερη ελπίδα για το οικολογικό κίνημα. Θα έλεγα ότι είναι αναρχικοί για το κλίμα και η καλύτερη ελπίδα για το οικολογικό κίνημα. Οι επιρροές από ομάδες Queer και μαύρων αναρχικών σε  δράσεις για το κλίμα είναι ζωτικής σημασίας για να καταστεί  το κίνημα για το κλίμα τον πιο σημαντικό κληρονόμο του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στο οποίο μπορεί να διατηρηθεί στη ζωή ο φιλελευθερισμός ενάντια στην καταστολή της αστυνομίας, τεχνοκρατική αυστηρότητα και την από ψηλά  λήψη αποφάσεων. Πράγματι, η επιτυχία του κινήματος για το κλίμα στην Ευρώπη εξαρτάται από τα αναρχο-αυτόνομα δίκτυα που ενώνονται στον  αγώνα εναντίον του εταιρικού πράσινου ξεπλύματος και του πολιτισμού του πετρελαίου. Μόνο η άμεση δράση επηρεάζει τελικά την εξουσία. Στη σημερινή δύσκολη θέση μας, η εξουσία στο λαό σημαίνει και ενέργειας(δύναμη) που παράγεται από το λαό.

Ο βασικός αγώνας μεταξύ των αναρχικών για το κλίμα και των πράσινων καπιταλιστών θα καθορίσει κατά πόσον και πώς οι δραστικές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα έχουν επιτευχθεί, και πως ο οικολογικός επανασχεδιασμός των πόλεων και των logistics τους(εφοδιασμός τους μέσω λιμανιών), της ενέργειας και των συστημάτων παραγωγής τροφίμων και τα παρόμοια, έχουν εφαρμοστεί ή όχι. Δεν υπάρχει άλλη κοινωνική σύγκρουση πιο σημαντική για το μέλλον του κόσμου σήμερα. Ενώ η εναντίωση στην  μιλιταριστική πολιτική του Βush  έπρεπε να είναι μετωπική (ήταν είτε εμείς ή αυτός, πόλεμος ή ειρήνη), η σύγκρουση με το πράσινο καπιταλισμό απαιτεί μια πιο έξυπνη στρατηγική, δεδομένου ότι τόσο οι πράσινοι καπιταλιστές και οι αναρχικοί για το κλίμα, αναμφισβήτητα, αγωνίζονται για την συμπάθεια και την υποστήριξη της κοινής γνώμης σε μια κρίση του κλίματος την ύπαρξη της οποίας και τα  δύο μέτωπα αναγνωρίζουν.

 Η αντίθεση για τον πράσινο καπιταλισμό του Ομπάμα και του Μπαρόζο  από το κίνημα για το κλίμα, καθώς και από τις άλλες μορφές της άμεσης δράσης για το περιβάλλον που απαρτίζουν το δίκτυο δράσεων για το κλίμα με αφορμή την  σύνοδο κορυφής του κλίματος το COP15 στην Κοπεγχάγη, μπορούν να καταφέρουν να πείσουν την υπόλοιπη κοινωνία να θεωρεί την παγκόσμια θέρμανση ως την κορυφαία πολιτική προτεραιότητα, έναν κόσμο όπου το σύνθημα "λιγότερη η αλλαγή του κλίματος, και μεγαλύτερη κοινωνική αλλαγή»,  είναι η κινητήριος δύναμη τόσο των ριζοσπαστικών και των μεταρρυθμιστικών. Δεν συμβαίνει όμως ακόμα σήμερα. Είναι ακόμα η Exxon, οι μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και μεγάλες τράπεζες που καθορίζουν τις ρύθμισης των ρύπων.

Αν η σύγκρουση για το κλίμα οδηγήσει σε προοδευτικά αποτελέσματα, δηλαδή αν αλλάξει την πολιτική, με την ενεργοποίηση λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών" ενάντια στην οικονομική δύναμη για την αλλαγή του περιβάλλοντος από τα κάτω, τότε ο κόσμος θα μπορούσε να προοδεύσει προς ένα μέλλον που θα αξίζει κανείς να ζει, στο μέτρο που η σύγκρουση για την εργασία έκανε τον κόσμο να αναδύεται από τις στάχτες του φασισμού  προς την κατεύθυνση της κοινωνικής μεταρρύθμισης και της κοινωνικής πρόνοιας, αυτά που αργότερα  παροπλίσθηκαν από την αντεπανάσταση των  Ρήγκαν-Θάτσερ. Εάν όμως ο πράσινος καπιταλισμός είναι πολύ αδύναμος για να αντιμετωπίσει τα πετρελαϊκά λόμπι και με ανεπαρκή τρόπο ενθαρρύνεται από τα οικολογικά κινήματα, τότε  η περιβαλλοντική κατάρρευση και ο οίκο-φασισμός είναι πιθανό να κυριαρχήσουν, όπως συνέβη με τους φτωχούς της Νέας Ορλεάνης μετά τα γεγονότα της «Κατρίνα» . Υποθέτω ότι η παρούσα οικολογική κρίση (στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο τονίζεται από το δίλημμα που άνοιξε η Μεγάλη Κρ’ιση) μπορεί να οδηγήσει σε ένα ή σε ένα συνδυασμό των μακροπολιτικών σεναρίων που θα  συζητηθούν παρακάτω
.

Η Ερώτηση για το  Κλίμα: Μακροπολιτικά Σενάρια (για τις δεκαετίες  2010- 2020)
 
- Οίκο-φασισμός
 
- Cyberpunk  Αναρχία
 
- Οικοκοινωνική Μεταρρύθμιση
 
-Πράσινος φιλελευθερισμός

- Πράσινος ιακωβινισμού

Αν η βιόσφαιρα γίνει γρήγορα μη κατοικήσιμη για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου είδους, ένας παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος για τους πόρους είναι πιθανόν να ακολουθήσει, με περιοχές όπου οι στρατιωτικοί δικτάτορες έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στις ζωές και τους θανάτους των επιζώντων, δηλαδή, ένας οίκο-φασισμός. Σε αυτό το εφιαλτικό σενάριο της επιστροφής στην βίαιη φεουδαρχία, βάναυσοι κυρίαρχοι κυβερνούν σε ένα μίζερο παρών και ένα μέλλον σαπίλας.

 Σε ένα τέτοιο σκηνικό, ομάδες κυβερνο- αναρχικών μπορούν να επιβιώσουν, παρόμοια με όταν οι ελεύθερες πόλεις κατά τον Μεσαίωνα κατάφεραν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους ενάντια στους  φεουδάρχες, τους  επισκόπους και τους μονάρχες. Αυτές θα είναι αυτοδιοικούμενες κοινότητες οργανωμένες για αυτοάμυνα και  παραγωγή τροφίμων, οι οποίες θα  επιβιώνουν και ίσως θα ακμάζουν μέσω της ανακύκλωσης και της πειρατείας των παλαιών μηχανημάτων που θα είναι δυνατή με τη μεταφορά  πειρατικής  γνώσης από γενιά σε γενιά. Θα είναι υπό συνεχή απειλή από  τους οικοφασίστες και τους οικολογικούς πρόσφυγες, θα αναγκαστούν να  επιστρέψουν σε ένα άγριο τρόπο ζωής σε έναν χομπεσιανικό( Hobbesian) κόσμο όπου ο πολιτισμός (δηλαδή το νερό από τη βρύση, τη δημόσια υγεία και την εκπαίδευση, Διαδίκτυο κ.λπ.) έχουν καταρρεύσει. Εκείνοι που δεν θα οργανωθούν είτε θα θηρεύουν ή θα χαθούν, με το  οίκο-hacking να παρέχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα για την επιβίωση. Οι πριμιτιβιστές επευφημούν για την επικείμενη κατάρρευση της ηλεκτρικής ενέργειας-και τον βασισμένο στο πυρίτιο(σιλικόνη) πολιτισμό; Μερικές φορές είναι καλύτερο να μην παίρνει κανείς αυτό που επιθυμεί.
 

Ας δούμε τώρα το ονειρικό σενάριο. Αν η Antidystopia ανατραπεί και  γίνει ουτοπία. Ένα οικοσοσιαλιστικό μέλλον για τα επτά (σύντομα εννέα) δισεκατομμύρια ανθρώπων που είναι οι άνθρωποι της Γαίας. Μια Πράσινη συμφωνία είναι αυτό που ενδιαφέρει την κοινωνία  και όχι οι εταιρείες.  Ένα κοινωνικό σύμφωνο που επιβάλλει τη δεσμευτική ρύθμιση των εκπομπών σε σταθμούς παραγωγής ενέργειας, στα εργοστάσια και στα οχήματα, τα οποία επιβάλλεται χάρη στο κοινωνικό έλεγχο και την πίεση του ενεργού πληθυσμού, οι οποίοι παρακολουθούν τους μεγάλους παραγωγούς εκπομπών, έχοντας επίγνωση των εδραιωμένων συμφερόντων. Οι υπερανεπτυγμένες  χώρες χρηματοδοτούν την  τεχνολογία που απαιτείται σε υπόαναπτυγμένες χώρες για τον περιορισμό των εκπομπών. Ιογενή πειράματα σε αστικές και αγροτικές κοινότητες οδηγούν σε μια κατανεμημένη παραγωγή ενέργειας, στην οικονομική αμοιβαιότητα και τον κοινωνικό οικολογισμό
 
 
Οι πράσινες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν για να αντισταθμίσουν αυτές που χάθηκαν  στον τομέα της βιομηχανίας και των ορυχείων. Περιφερειοποίηση του εμπορίου και  επανεντόπιση    της κατανάλωσης τροφίμων, λαμβάνουν χώρα. Ένας πολυπολικός κόσμος οδηγεί σε διακρατική διακυβέρνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου ισχυρά πράσινα κόμματα αναλαμβάνουν το ρόλο των κοινωνικών δημοκρατιών του χτες. Μια κοινωνία όπου καίγονταν  οδοφράγματα και σημειώνονταν συνεχείς συγκρούσεις, για την πρόσβαση στο νερό ή τη γνώση, για παράδειγμα, αλλά των οποίων η διαχείριση και η λύση επιτυγχάνονταν μέσω της μεταρρύθμισης και του συμβιβασμού. Μια κοινωνία όπου η οικονομία αρχίζει να εξαϋλώνεται και να επιβραδύνεται  από τα υλικά αγαθά σε μια επουσιώδη ραθυμία, καθώς η κλιματική αλλαγή ξεδιπλώνεται αργά, αλλά σταθερά.

Η κρίση του κλίματος γίνεται έτσι μια ευκαιρία για υποβάθμιση για να χρησιμοποιήσω  την έκφραση του Homer-Dixon's,  όταν η κρίση γίνεται μια πράσινη ευκαιρία για να αλλάξει τις δομές της κοινωνίας. Οι  περιβαλλοντικές ομάδες μπορούν  να γίνουν μαζικές οργανώσεις σε έναν τέτοιο κόσμο. Οι  αναρχικοί για το κλίμα δεν θα ήθελαν  να το ακούσουν αυτό, αλλά η δράση τους για το κλίμα και η  αντίθεσή τους στο πράσινο καπιταλισμό είναι πιθανόν να οδηγήσει σε οικοσοσιαλιστική  μεταρρύθμιση και όχι σε επανάσταση, δεδομένου ότι οι  οικονομικές δυνάμεις που βίωσαν την  Μεγάλη κρίση ευνοούν είτε τους μεταρρυθμιστές ή τους φασίστες που δεν έχουν τίποτα είτε στη μέση ή προς τα αριστερά.

Ήταν βέβαια η O'Connor  η πρώτη στοχαστής διατεινόμενη της δυνατότητας του οικοσοσιαλισμού. Ωστόσο, διαφωνώ σε μία βασική πτυχή από αυτή  την σχολή σκέψης, καθώς εγώ δεν πιστεύω στην θεωρία για την αξία της εργασίας του Μαρξ ( Ο Tugan-Baranovsky και ο Sraffa απέδειξαν ότι είναι λάθος), και έτσι δεν νομίζω ότι η οικολογική κρίση θα επηρεάσει αρνητικά τα κέρδη , όπως ακριβώς ήταν λάθος να πιστέψουμε σε  μια τάση προς την προλεταριοποίηση της εργατικής τάξης και ότι η συσσώρευση πάγιου κεφαλαίου θα οδηγήσει σε μείωση των ποσοστών του κέρδους (το ιστορικό ρεκόρ λέει αλλιώς).

Πράγματι, η δυνατότητα του πράσινου καπιταλισμού στηρίζεται στις δυνατότητες μιας ώθησης της παραγωγικότητας που παρέχει η πράσινη τεχνολογία που θα επιτρέπει τόσο στους μισθούς αλλά και στα κέρδη να αυξάνονται, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται O'Connor ("Με απλά λόγια, η δεύτερη αντίφαση αναφέρει ότι όταν ατομικά κεφάλαια προσπαθούν να υπερασπιστούν ή να αποκαταστήσουν τα κέρδη από την μείωση ή την εξωτερίκευση του κόστους, το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα είναι να μειωθεί η «παραγωγικότητα» των συνθηκών της παραγωγής και, συνεπώς, να αυξηθεί το μέσο κόστος.").

 
Το πιο πιθανό σενάριο μικρής διάρκειας είναι απλά ο  πράσινος φιλελευθερισμός, δηλαδή η τεχνοκρατία της κυβέρνησης και των διεθνών οργανισμών  να εποπτεύουν τον οικολογικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας με την αντιμετώπιση και τον συμβιβασμό των συμφερόντων των εταιρειών και της οργανωμένης επιστήμης. Ο εν λόγω εκσυγχρονισμός προωθείται  ως "πράσινη επανάσταση" σε ένα επιφυλακτικό κοινό. Στην πραγματικότητα, η Μεγάλη κρίση έχει κλονίσει την αυτοπεποίθηση των φιλελεύθερων ελίτ, αλλά δεν τους  έχει καταστρέψει όπως φοβούνταν πριν από μερικούς μήνες. Οι οικονομικές ελίτ υπεύθυνες για την κρίση μέχρι σήμερα έχουν περάσει ατιμώρητες, εξακολουθούν  να μην επηρεάζονται στην πολιτική επιρροή τους, με πολλές επενδυτικές τράπεζες να έχουν επιστρέψει στην προηγούμενη αλαζονεία τους. Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει νικηθεί, αλλά όχι οι νεοφιλελεύθεροι, και αυτό είναι ακόμη περισσότερο αληθινό στην Ευρώπη, όπου μονεταρισμός ακόμη κυβερνά και οι παλιές ελίτ της ΕΕ είναι ακόμη σε ισχύ, περισσότερο από ότι στις ΗΠΑ, όπου ο νομισματικός και δημοσιονομικός κεϋνσιανισμός έχουν ψηφιστεί. Οι  ελεύθερες αγορές είναι ξεπερασμένες, και οι κρατικές έχουν επιστρέψει. Αλλά δεν είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας, αλλά για τον ίδιο τον καπιταλισμό. Ο  Λόρδος Stern και  ο Οσκαρικός- νομπελίστας  Γκορ ως πωλητές του ανθρώπινο προσώπου του εταιρικού καπιταλισμού.  Η εμπορία εκπομπών άνθρακα και η βιομηχανική καινοτομία προτάσσονται και όχι οι  φόροι ρύπων και η  βιώσιμη ζωή, όπως στον οικοσοσιαλισμό. Θυσίες για τους πολλούς, όχι για τους λίγους. Ο κρατικό παρεμβατισμός μπορεί να είναι ισχυρά άνισος. Ωστόσο, οποιαδήποτε επιστροφή στις αξιοπρεπείς μακροοικονομικές συνθήκες απαιτεί αναδιανομή από τα κέρδη και τα ενοίκια έως τους μισθούς και τα  ημερομίσθια ως condicio sine qua non(συνθήκη που χωρίς αυτή δεν γίνεται), αν η  (μη) υλιστική κατανάλωση πρόκειται να ξαναξεκινήσει και ο πράσινος καπιταλισμός να ξεκινήσει.  Από την άλλη πλευρά, αν και  το κεφάλαιο  έχει στόχο να διευρύνει διαρκώς το ίδιο, η διεύρυνση αυτή γίνεται με  χρηματικούς όρους, δεν είναι σε υλικό επίπεδο, όπως λανθασμένα θεωρείται από τους μαρξιστές.
 

  Μια άλλη πιθανότητα, σε μεγάλο βαθμό υποθετική, αλλά πιθανή, είναι ο Πράσινος ιακωβινισμός, ή ενδεχομένως  οικολενισμός, αν προτιμάτε. Για να το εξηγήσω, σκεφτείτε έναν  στρατό για την απελευθέρωση της γης που εμπνέεται από μια ριζοσπαστική πράσινη ιδεολογία που  κηρύσσεται  από αφιερωμένα στελέχη που καταφέρνουν να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο, και προχωρούν στην σύσταση μιας αδιάλλακτης κυβέρνησης αφιερωμένη στην αυστηρή ρύθμιση της οικονομίας και της κοινωνίας για την αναχαίτιση της κλιματικής αλλαγής και την απόψυξη της τούνδρας και  των παγετώνων. Ένας επαναστατικός στρατός που επιτρέπει σε ένα επαναστατικό κόμμα να καταλάβει την εξουσία με μια αποστολή: να μειωθεί η συγκέντρωση του CO2 στην ατμόσφαιρα σε 350ppm (το  πλέον γνωστό επίπεδο συναίνεσης με το οποίο οι παγκόσμιες θερμοκρασίες δεν θα αυξηθούν σε σχέση με τα προβιομηχανικούς μέσους όρους).

Όλοι θα έχουμε το δικαίωμα εκπομπής όχι  περισσότερο από 3 τόνους  διοξειδίου του άνθρακα, με τη μορφή μερίδας –κουπονιού που θα δαπανούνται σε δραστηριότητες που αυξάνουν την παγκόσμια θερμοκρασία. Η  Ιδιωτική κατοχή  κινητήρων εσωτερικής καύσης θα είναι παράνομη. Διστακτικοί ιδιοκτήτες SUV θα κρεμαστούν για  να δείξουν στον κόσμο ότι η επαναστατική κυβέρνηση παίρνει σοβαρά τον ρόλο της. Οι πτήσεις με αεροπλάνα για τους πολίτες θα διαλυθούν. Τα  ανθρακωρυχεία θα είναι κλειστά, σε ελεγχόμενες ποσότητες η διανομή  φυσικού αερίου, το πετρέλαιο θα χρησιμοποιείται κυρίως για τα φαρμακευτικά προϊόντα και τα πετροχημικά. Η πυρηνική ενέργεια θα αξιοποιηθεί μέχρι τα κοιτάσματα ουρανίου να φτάσουν στο σημείο κορυφής του Χάμπερτ,(όπου και θα αρχισουν να εξαντλούνται). Οποιαδήποτε μορφή  παράνομης καύσης θα αποθαρρυνθεί ενεργά. Το κάπνισμα θα πρέπει να φορολογείται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι να απαγορεύεται. Υποχρεωτικά μαθήματα οικολογίας και επιστήμης από τη νεαρή ηλικία θα επιβάλουν ορθά συστήματα  διατροφής,  κινητικότητας, και κατανάλωση ενέργειας. Εθελοντική εργασία  στα δημόσια πάρκα και κήποι νίκης θα απαιτούνται από κάθε ενήλικα πολίτη.

Παραστρατιωτικά σώματα θα διατεθούν για έργα αναδάσωσης, και σχηματισμοί παρόμοιοι με  πρόσκοπους πράσινων βίο-πρωτοπόρων θα συσταθούν από την Οικολογική  επιτροπή για την παγκόσμια ασφάλεια, επιβλέποντας το πρασίνισμα του κόσμου με δικτατορική εξουσία περιορισμένη μόνο από το φόβο να  προκληθεί- μια εξέγερση με μια πάρα πολύ σκληρή ρύθμιση. Τι να σκεφτεί κανείς για αυτό το σενάριο; Απαγχονισμούς των εθισμένων οδηγών είναι δύσκολο να δούμε, χωρίς να καταφύγουν σε αυταρχικά μέτρα, πώς να πείσουν τους παραγωγούς και τους καταναλωτές να αλλάξουν συνήθειες και  επενδύσεις με την αναγκαία ταχύτητα για την αποφυγή των καταστροφών, με αποτέλεσμα τη μείωση των εκπομπών κατά 20-30% μέσα σε μια δεκαετία, και με 80% εντός σαράντα χρόνια. Φαίνεται ότι μόνο ένας πεφωτισμένος δικτάτορας, ή μία πλανητική επιτροπή σωτηρίας που θα διαθέτει πλήρεις εξουσίες, μπορεί να διαχειριστεί την επίτευξη αυτού του κατορθώματος και να κερδίσει την αντίσταση που αναπόφευκτα θα προκύψει από ειδικά συμφέροντα, αλλά και από ανθρώπους που δεν επιθυμούν να κυβερνούνται, ακόμη και αν είναι δήθεν στο όνομα του σωστού. (Σκεφτείτε το θόρυβο που προκαλείται από τις μετριοπαθείς προτάσεις του Ομπάμα για τη μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης.)
 

Εγώ στοιχηματίζω ότι θα επικρατήσει το οικοσοσιαλιστικό σενάριο, επειδή το κίνημα για το κλίμα και  οι διαμαρτυρίες εξαπλώνονται τόσο γρήγορα όσο οι πυρκαγιές των δασών και γιατί η Οικολογική Ευρώπη του Cohn-Bendit και του Bove πήγε πολύ καλά στην Γαλλία στις εκλογές της ΕΕ, ώστε οι Πράσινοι θα μπορούσαν να είναι στα πρόθυρα να γίνουν η νέα σοσιαλιστική δημοκρατία της Ευρώπης. Αλλά αν ήμουν μεσίτης θα έλεγα: 30% οικοφιλελεύθεροι, 25% οικοφασίστες , 20% οικοσοσιαλιστές, 10% οικολενιστές, 5% οικοαναρχικοί. Αλληγορία, είναι πιθανό ότι οι συνδυασμοί αυτών των σεναρίων θα προκύψουν ταυτόχρονα σε διαφορετικές ηπείρους, οι οποίες θα επηρεαστούν διαφορετικά  από την κλιματική αλλαγή: μόνο οι οικογιακοβίνοι  πρέπει να εκμεταλλευτούν όλο τον κόσμο για το σχέδιο τους για την σωτηρία του πλανήτη τους. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι στο μέλλον θα υπάρχει είτε μία οικοφιλελεύθερη / οικοσοσιαλιστική διαλεκτική (η σύγκρουση μεταξύ των πράσινων καπιταλιστών και των αναρχικών  για το κλίμα) ή οικοφασιστική / οικοαναρχική διαλεκτική (περιβαντολογικοί δεσποτικοί ενάντια στους κυβερνοπανκς), ανάλογα με τη σοβαρότητα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και των επιπτώσεών της στους ανθρώπινους οικισμούς.

του Alex Foti, Αυγουστος 2009

 
 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
 
Murray Bookchin, The Ecology of Freedom: the emergence and dissolution of hierarchy, AK Press, 2005
Mirko Bozzato, Alex Foti, "La Geografia dell'Antidistopia: mappare l'ecologismo contemporaneo", Lo Squaderno, n.7, 2007.
William Calvin, Global Fever: How to Treat Climate Change, University of Chicago Press, 2008.
Neil Carter, The politics of the environment: ideas, activism, policy, Cambridge University Press, 2007
Herman E. Daly, Beyond Growth: The Economics of Sustainable Development, Beacon Press, 1996
Andrew Dobson, Green Political Thought, Routledge, 2004
John Dryzek, The Politics of the Earth: environmental discourses, Oxford University Press, 2005
Alex Foti, "Critical Dynamics of Advanced Capitalism from the Second to the Third Industrial Revolution", Left Curve 31, March, 2007
Alex Foti, Anarchy in the EU: Movimenti pink, black, green in Europa e Grande Recessione, Agenzia X, 2009.
David Goodstein, Out of Gas: The End of the Age of Oil, Norton, 2004
James Hansen, List of Publications, http://www.columbia.edu/~jeh1, July 2009
Michael Hardt and Antonio Negri, Multitude: War and Democracy in the Age of Empire, The Penguin Press, 2004
Paul Hawken, Amory B. Lovins, L.H. Lovins, Natural Capitalism: The Next Industrial Revolution, Earthscan, 2005
Thomas F. Homer-Dixon, The Upside of Down: catastrophe, creativity and the renewal of civilization, Knopf Canada, 2006
John Jordan, We Are Everywhere: The Irresistible Rise of Global Anti-Capitalism, Verso, 2003
Paul Kingsnorth, George Monbiot, "Is there any point in fighting to stave off industrial apocalypse?", http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cif-green/2009/aug/17/environmen..., The Guardian online, August 17, 2009.
Naomi Klein, The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism, Metropolitan, 2008
Tom Levitt, "Climate Camp: anarchist or saviour of the environmental movement?", The Ecologist online, http://www.theecologist.org/News/news_analysis/296747/climate_camp_anarc..., August 6, 2009
James Lovelock, The Revenge of Gaia: Earth's Climate Crisis and the Fate of Humanity, Basic Books, 2006.
Juan Martinez-Alier, The Environmentalism of the Poor: A Study of Ecological Conflicts and Valuation, Edward Elgar, 2002
D.H. Meadows, Dennis L. Meadows, The Limits to Growth: The 30-year Update, Earthscan, 2004
George Monbiot, Heat: How to Stop the Planet from Burning, Allen Lane, 2006
Tadzio Mueller, Alexis Passadakis, "20 Theses against Green Capitalism", http://slash.autonomedia.org/node/11656, December 2008
Arne Naess, David Rothenberg, Ecology, Community and Lifestyle: Outline of an Ecosophy, Cambridge University Press, 1993
James O'Connor, Natural Causes: Essays in Ecological Marxism, Guilford Press, 1997
Peter Singer, One World: The Ethics of Globalization, Yale University Press, 2002
Rebecca Solnit, Hope in the Dark: Untold Histories, Wild Possibilities, Nation Books, 2005
Seth Tobocman, Disaster and Resistance, AK Press, 2008
Derek Wall, Babylon and Beyond: The Economics of Anti-Capitalist, Anti-Globalist and Radical Green Movements, Pluto Books, 2005
John Zerzan, Running on Emptiness: The Pathology of Civilization, Feral House, 2008
 

Μετάφραση: Νικόλ Σ.